Decyzja dla kupującego przy sprzedaży firmy jest prawdopodobnie jedną z najważniejszych. Inwestorzy strategiczni i finansowi pojawiają się często nawet w przypadku firm średniej wielkości, które stoją w obliczu zmiany pokoleniowej. W tym artykule przyjrzymy się trzem głównym różnicom pomiędzy inwestorami przy sprzedaży firmy.
Dla wielu przedsiębiorców sprzedaż firmy jest czynnością jednorazową. Z tego powodu procesowi temu w naturalny sposób towarzyszą doradcy. Bardzo często używa się pojęć “inwestor strategiczny” i “inwestor finansowy”. Pojęcia te nie są bynajmniej łatwe do rozróżnienia. Dlatego są one częściowo mylące dla przedsiębiorcy, który chce przekazać swoją firmę.
Inwestorzy strategiczni
Inwestorzy strategiczni jako nabywcy firm mają interes w przejęciu wykraczający poza kwestie finansowe. Wynika to z faktu, że inwestor strategiczny sam prowadzi firmę. Dzięki zakupowi firmy zamierza poprawić (jakkolwiek by to nie wyglądało) swoją pozycję na rynku. Należy wykorzystać efekty synergii, pozyskać kolejne zasoby do realizacji większych zleceń lub stworzyć nowy, strategiczny filar przedsiębiorstwa. To tylko kilka możliwości dla inwestora strategicznego.
Inwestorzy finansowi
W Niemczech inwestorzy finansowi są aktywni dopiero od końca lat 80. i początku lat 90. W tym czasie po raz pierwszy powstały firmy, których jedynym celem było przejmowanie przedsiębiorstw i sprzedawanie ich z zyskiem. Tego typu nabywcy firmowi nie rozwijają zatem żadnej bezpośredniej działalności operacyjnej w zakupionym obiekcie. Raczej po prostu utrzymują i zarządzają swoimi inwestycjami w celu uzyskania wysokiego zwrotu ze sprzedaży. Terminy “public equity” i “private equity” również występują w tym kontekście.
Private equity i public equity
Private equity to pozyskiwanie kapitału własnego poza giełdą papierów wartościowych. Natomiast termin “public equity” obejmuje pozyskiwanie kapitału własnego na giełdach papierów wartościowych.
3 Powody tego rozróżnienia
- Okres posiadania nabytej nieruchomości jest inny: Okres posiadania udziałów w przypadku inwestorów strategicznych będzie naturalnie znacznie dłuższy niż w przypadku inwestorów finansowych. Dlatego strateg jest zawsze zainteresowany długoterminowym przejęciem. W końcu nowe rynki i strategie korporacyjne wymagają czasu i cierpliwości. Z drugiej strony, inwestorzy finansowi często mają już mocno zakorzeniony w swoich strategiach korporacyjnych okres utrzymywania pozycji.
- Negocjacje w sprawie ceny zakupu mają inne podłoże: Wszyscy kupujący naturalnie chcą zapłacić jak najniższą cenę zakupu. Dlatego inwestor finansowy, negocjując cenę zakupu, skupi się przede wszystkim na danych liczbowych. Musi on zoptymalizować swój zysk. Inwestor strategiczny oczywiście również patrzy na liczby, ale ma inny cel. Chce planować długoterminową współpracę z firmą. Dla niego model biznesowy i zasoby są ważniejsze niż zysk ze sprzedaży.
- Wysiłek związany z należytą starannością: W ramach badania due diligence inwestor strategiczny często sam przeprowadza badanie due diligence. Ma własne firmy i wie, czego szukać. Strateg zazwyczaj zna rynek. Dzięki temu sam potrafi dość dobrze ocenić sytuację w firmie. Z drugiej strony, inwestor finansowy będzie prawdopodobnie bardziej polegał na konsultantach zewnętrznych w zakresie due diligence. Wysiłek jest odpowiednio większy.
To były dwa różne rodzaje inwestorów w sprzedaży firmy. Ponadto istnieją inne kwestie, które należy rozważyć przy sprzedaży firmy. Możesz dowiedzieć się, co to jest Założyciel firmy KERN Nils Koerber w wolnym Webinar Sprzedaż firmy bez ryzyka i utraty wartości.
Wskazówki do dalszej lektury:
Komentarz: Nierozwiązane sprawy sukcesji firm zagrażają naszemu dobrobytowi
Pułapki doradcze w procesie sukcesji biznesu
Koszty sukcesji przedsiębiorstwa lub fuzji i przejęć
Sukcesja firmy: Dlaczego czysta opłata za sukces utrudnia poważne doradztwo
5 najważniejszych elementów zestawu awaryjnego przedsiębiorcy
Silny wzrost liczby sukcesji przedsiębiorstw w Szwabii
Inwestorzy strategiczni mają interes w zakupie wykraczający poza kwestie finansowe. W końcu sami prowadzą firmę. Dzięki zakupowi firmy mają nadzieję na uzyskanie strategicznej przewagi na rynku. Może to być np. wykorzystanie efektów synergii lub rozszerzenie zasobów dla większych zamówień.
Inwestorzy finansowi z drugiej strony, realizują interes czysto finansowy. W tym celu kupują firmy i sprzedają je z zyskiem. Dlatego nie są one bezpośrednio operacyjne. Zamiast tego utrzymują inwestycję i zarządzają nią w celu zwiększenia wartości firmy. Ponieważ w ten sposób ich zysk wzrasta, gdy sprzedają firmę.
1. różne okresy utrzymywania pozycjiStrategowie z natury rzeczy trzymają swoje inwestycje znacznie dłużej niż inwestorzy finansowi. W końcu nowe rynki i strategie korporacyjne również potrzebują więcej czasu. Z drugiej strony, inwestorzy finansowi często mają w swojej strategii korporacyjnej zapisany okres utrzymywania pozycji.
2. zmiana punktu ciężkości w negocjacjach dotyczących ceny zakupuWszyscy inwestorzy naturalnie chcą zapłacić jak najniższą cenę zakupu. Inwestor finansowy koncentruje się przede wszystkim na liczbach. W końcu musi zoptymalizować zysk. Oczywiście liczby są ważne również dla inwestora strategicznego. Ale jego uwaga skupia się na modelu biznesowym i zasobach. W końcu chce planować długoterminową współpracę z firmą.
3. wysiłek włożony w badanie due diligenceInwestor strategiczny często sam przeprowadza badanie due diligence. W końcu sam zdobył doświadczenie na rynku z własnymi firmami. Natomiast inwestor finansowy zazwyczaj zleca przeprowadzenie badania due diligence zewnętrznemu konsultantowi. To zwiększa wysiłek.
